In het kantoor van REACH, een in Chennai gevestigde tuberculose-organisatie, zitten Vihaan en Anjali. Ze zijn een stel van begin veertig en vertellen hun verhaal. Vihaan is van beroep riksja-bestuurder, zijn vrouw Anjali werkt als dienstmeisje. Allebei werken ze heel hard en verdienen per maand zo’n 90 dollar. Dat is net genoeg om zichzelf te kunnen onderhouden en te zorgen voor de opvoeding van hun twaalfjarige zoon. Zowel Vihaan als Anjali komen uit arme gezinnen. Hun grootste drijfveer is de wens om hun zoon een beter leven te bieden dan zij zelf hebben gehad.
Eetlust weg
En alles leek volgens plan te gaan. Dankzij de inspanningen van Vihaan en Anjali ging hun zoon naar een privéschool die hem ongetwijfeld betere kansen zou bieden. Totdat Vihaan zijn eetlust begon te verliezen en hij regelmatig begon te hoesten. Toen hij ook nog eens ’s ochtends en’ s avonds koorts kreeg, begon Anjali zich zorgen te maken. Een maand ging voorbij en zijn toestand leek alleen maar erger te worden.
Anjali: “Elke keer als hij ging werken, was ik bang of hij wel terug zou komen”
Snelle tbc-test
Het bezorgde paar bezocht hun huisarts. De huisarts nam deel aan het EQUIP-project en was daarom in staat vouchers te leveren waardoor Vihaan snel getest kon worden op tuberculose (tbc). Het paar wist weinig over de ziekte, Anjali had alleen de naam wel eens gehoord.
Zorgen over toekomst gezin
Voor een gezin dat van twee zeer bescheiden lonen moest zien te leven, had alleen al de periode van opname in het ziekenhuis een aanzienlijke impact op hun financiën. De rekening bedroeg ongeveer twee weken aan inkomen, en Vihaan en Anjali begonnen zich ernstig zorgen te maken over de toekomst van hun gezin. Vihaan was tenslotte de hoofdkostwinner en hij voelde zich schuldig en verdrietig omdat hij zijn geliefden niet meer kon ondersteunen. Collegegeld en zelfs basisschoolbenodigdheden voor hun zoon werden bijna onbetaalbaar en ze maakten zich zorgen over de mogelijke kosten van de verdere behandeling van Vihaan.
Vihaan: “Voor ons is het onderwijs van ons kind het allerbelangrijkste en over dit fundamentele probleem maken we ons het meest zorgen”
Gratis medicijnen
Te midden van al dit slechte nieuws was het dan ook een opluchting voor Vihaan en Anjali om te horen dat de tbc-medicijnen gratis zouden worden verstrekt. REACH zou hen bovendien ook informatie, counseling en zelfs voedingshulp bieden. Ze maakten verder kennis met Joseph, een vriendelijke en ervaren tbc-medewerker die hen hielp het behandeltraject te begrijpen en meer te weten te komen over de ziekte.
Anjali: “Ik was erg bang dat Vihaan zou sterven, maar de dokter en Joseph gaven me hoop”
Goede begeleiding
Om ervoor te zorgen dat tbc-medicijnen effectief zijn, is het belangrijk dat ze met een precieze regelmaat worden ingenomen. Bij voorkeur met aanwezigheid van een getuige zodat er geen fouten worden gemaakt. Deze DOTS-behandeling, oftewel ‘Directly Observed Treatment’, wordt vaak begeleid door een gezondheidsmedewerker. Maar dit betekende voor Vihaan dagelijks onder weinig ideale omstandigheden heen en weer reizen. Dus nam Anjali het op zich om het proces te leren, en werd al snel een gekwalificeerde ‘DOTS-officer’ voor haar echtgenoot. Elke week ontving ze voor een week tbc-medicijnen in een lokaal centrum, zorgde ervoor dat Vihaan het medicijn elke dag netjes innam en kookte gezonde maaltijden voor haar veel te vermagerde echtgenoot. Joseph begeleidde op zijn beurt ook het proces, gaf advies en stelde gezonde ingrediënten voor die zouden helpen bij Vihaans herstel.
Anjali: “Toen Vihaan de diagnose kreeg, was ik erg bang of we de behandeling wel zouden kunnen betalen, de gratis behandeling voelde daarom als een geschenk van God”
Behulpzame collega’s
Anjali vertelde zowel de buren als haar werkgevers over de ziekte van haar man, waardoor ze wat vrije tijd kreeg om voor haar kwetsbare echtgenoot te zorgen. Haar collega’s waren volgens haar erg behulpzaam en Joseph helpt haar om haar hoofd boven water te houden bij het intense tbc-genezingsproces.
Hoopvol over herstel
Vihaan begint ondertussen langzaam te herstellen. Zijn symptomen nemen voldoende af om al eenvoudige taken zoals baden uit te kunnen voeren. De bijwerkingen van de giftige medicijnen eisen echter wel hun tol, waardoor hij vaak duizelig en misselijk wordt terwijl zijn gewrichten pijn doen. Maar hij is hoopvol over zijn herstel. Vihaan: “Binnenkort kan ik weer gaan werken, dankzij de geweldige steun van mijn vrouw” zegt hij terwijl ze elkaars handen vasthouden. Ze weten allebei wat er op het spel staat: “Het is voor ons zo belangrijk dat hij herstelt.”
