Iedereen kan tbc krijgen, maar niemand hoeft er aan te sterven
“Ik weet nog dat ik erg moe was. Ik werkte fulltime, deed een opleiding en was net verhuisd. Die moeheid vond ik dus niet zo vreemd. Ik hoestte voortdurend, maar ja, ik rookte toen nog. Pas toen ik ’s nachts enorm begon te zweten, ben ik naar de huisarts gegaan. Hij liet een foto maken en toen was het snel duidelijk: ik had open tuberculose.”
In het begin had ze geen idee hoe groot de impact van de ziekte was. “Al mijn 700 collega’s moesten naar de GGD om zich te laten testen. Een aantal collega’s bleek besmet en mijn ouders en vriend ook.”
Het kostte bijna anderhalf jaar voor Nalan weer was genezen, wat haar het meeste is bijgebleven is hoe belangrijk steun is. “Mensen die met een mondkapje naast je komen zitten.” En hoe gebrek aan kennis voor gebrek aan begrip zorgt. “Ik ging er wel beter uitzien door de behandeling, maar ik was nog doodmoe. Dat snapte lang niet iedereen.”
Andere verhalen uit de serie:
